Od czasu kiedy pamiętnego 4 czerwca 1989 roku odbyły się
pierwsze (podobno częściowo) wolne wybory, po których już nic nie było takie
same. Bardzo wiele osób zadaje sobie przy tej okazji pytanie: czy warto było
się wysilać? Odpowiedź brzmi: oczywiście, że tak! Jakkolwiek by nie patrzeć, od
tamtych czasów zmieniło się wiele i to na lepsze. Muszą to przyznać nawet
najwięksi sceptycy.
Niestety, istnieją też negatywy, których - takie już są
prawidła – żadna transformacja ustrojowa się nie ustrzeże. Największym sukcesem
jest chyba to, że znowu rządzimy się sami. Wprawdzie nie całkiem do końca, bo
przecież rodzimy, zagraniczny czy światowy kapitał w znacznym stopniu „pomaga”
nam w tym samostanowieniu, ale fakt jest faktem – znowu jesteśmy suwerenni. Problemem byli, są i długo jeszcze chyba
pozostaną ludzie. Pamiętamy wszyscy solidarnościową konsolidację i zjednoczenie
społeczeństwa wokół, najpierw walki o lepsze warunki socjalne i bytowe, później
o szeroko pojętą wolność. Od samego jednak początku tej walki, do rywalizacji o
wpływy i władzę włączyli się bardzo przypadkowi ludzie, często zwykli
karierowicze. Jak twierdzi profesor Władysław Markiewicz, socjolog, takie przyklejanie się do narodowych rewolucji
jest powszechne i zdarza się na całym świecie.
Jednak w Polsce miało ono dość szeroki charakter. Skutkowało to wieloma poważnymi błędami
popełnionymi w trakcie ustrojowych przemian. Klasycznym i najwyrazistszym tego przykładem jest plan Balcerowicza.
Niedawno zmarły profesor Tadeusz Kowalik, twierdził, iż plan ten oparty był na fałszywie dobranych priorytetach, a jego
skutkiem gigantyczne strukturalne bezrobocie. Przytaczany tu już prof.
Markiewicz idzie dalej, twierdząc, że Balcerowicz
spustoszył polską prowincję i
zmarginalizował ludzi po pięćdziesiątce. Ma chyba rację. Plan Balcerowicza
zakładał, że bezrobocie wzrośnie jedynie do poziomu 400 tys. osób – wzrosło do
2 mln! Spadek dochodu narodowego miał wynieść najwyżej 3 – 5 % - wyniósł 11! Co
najgorsze, Balcerowicz nadal uważa (i wielu innych wraz z nim), że zrealizował
plan idealny. To kolejny przykład zbadanego i udokumentowanego już przez
socjologów zjawiska, które w skrócie polega na tym, że politycy jak ognia
unikają krytyki, zmian i niepopularnych rozwiązań. Nawet tych, których sami
domagali się, sięgając po władzę. Weźmy np. biurokrację. Każdy kolejny rząd
zapowiadał jej redukcję, a po dojściu do władzy powiększał liczbę biurokratów.
Zgodzimy się więc chyba z kolejnym stwierdzeniem prof. Markiewicza, że sprawowanie władzy demoralizuje i
zniekształca sposób myślenia rządzących. Od 1989 roku niejeden rząd nam to
udowodnił. Naturalną niejako konsekwencją polskiej transformacji jest nasze
członkostwo w Unii Europejskiej. Wielu jest sceptyków tego członkostwa bo wiele
jest błędów i wypaczeń z nim związanych. Sporo jednak – oponenci też muszą to
przyznać – mamy z tego członkostwa korzyści. Moim zdaniem, jedną z
ważniejszych, chociaż rzadko postrzeganą jako korzyść, jest dwumilionowa
emigracja Polaków. Tak, tak! To przecież bardzo skuteczny wentyl
bezpieczeństwa. Dla rządzących oczywiście. Co by się działo gdyby te 2 mln
ludzi zaczęły domagać się pracy i godziwego życia, tu na miejscu – w Polsce,
nietrudno chyba się domyślić. Wiele jeszcze można by dywagować na temat
25-lecia naszej wolności, mnóstwo sporów toczyć, bo każdy inaczej ją odczuwa i
doświadcza. Większość przez ten okres „zaciskała pasa”, nieliczni dorobili się,
niektórzy nawet obłowili. Wszyscy jednak z wydarzeń 1989 roku powinniśmy być
dumni – pozytywny przykład zjednoczenia narodu i odniesionego sukcesu, każdego
Polaka do czucia się dumnym bowiem upoważnia.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz