Pozmieniało się

Przez koronawirusa, rzecz jasna. Wszyscy już pewno odczuli w jakiś sposób jego obecność w naszym życiu. Opustoszałe ulice, zamknięte szkoły, kina, restauracje i wiele innych jeszcze obiektów. Niektórzy, przez kwarantannę, „uziemieni” w swych domach i mieszkaniach. Słowem, żyje się trudniej. Ale większość społeczeństwa zrozumiała, że tak musi być. Tylko ograniczenie międzyludzkich kontaktów może przerwać łańcuch wzajemnych zakażeń.

Większość, bo niestety, jednak nie wszyscy. Przykładem (wcale nieodosobnionym) niech będzie sytuacja jaką zaobserwowałem w jedną z niedziel, gdy pewien człowiek (wykształcony i na kierowniczym stanowisku, więc powinien znać zagrożenie), którego żona w dodatku pracuje w służbie zdrowia, jak gdyby nigdy nic, maszeruje do kościoła. (!) Czy fakt uczestnictwa w nabożeństwie to tylko jego sprawa? Nie do końca. Mimo, iż w kościołach też zrobiło się pustawo, to jednak jednostki nadal chodzą na msze, nie wiedząc/nie zdając sobie sprawy (?), że mogą tam spotkać kogoś już zarażonego wirusem, a potem przywlec ten „prezent” do domu i obdzielić nim najbliższych. No cóż, Włosi już się przekonali czym kończy się lekceważenie konieczności izolacji i widzą przez to na swych ulicach dziesiątki wojskowych ciężarówek dostarczających potrzebujących… trumny! Tak, to naprawdę nie są już żarty. Ale żeby nie tylko straszyć, wspomnę też o pozytywnych (tak, są i takie!) aspektach tej światowej już epidemii. Otóż, jak podają telewizyjne i prasowe agencje, w niektórych regionach świata, znacznie poprawiła się jakoś powietrza. To wynik znacznie ograniczonej pracy fabryk i zmniejszonej ilości aut na ulicach. W kanałach Wenecji woda znowu stała się przeźroczysta czyli czysta – „zniknęli” bowiem turyści. Wiele innych jeszcze przykładów na dobroczynny wpływ wirusa na przyrodę można by podawać. Ale tylko te, wyżej przytoczone dwa, najdobitniej świadczą o tym, jak to my sami niszczymy swoje otoczenie. Wróćmy jednak do zmian. Jednej doświadczyłem na własnej skórze i ja. Będąc raz służbowo w powiecie, postanowiłem przy okazji zrobić zakupy w pewnej drogerii. Założyłem ochronne rękawiczki, złapałem koszyk na zakupy i dziarsko ruszyłem między sklepowe półki aby wybrać potrzebne mi produkty. Już przed kasą czekała na mnie niespodzianka. Usłyszałem: że gotówki nie przyjmujemy, a płatności prosimy dokonać kartą. Raczej głupią musiałem mieć minę oświadczając, iż takowej nie posiadam, a wybrane produkty zmuszony byłem zostawić w sklepie. Co najciekawsze, na wyrobienie karty płatniczej córka namawiała mnie co najmniej od pięciu już lat, czemu skutecznie do tej pory się opierałem. Koronawirus „namówił” mnie na kartę w jeden dzień, bo po powrocie z wyjazdu pierwsze co zrobiłem, to udałem się do banku i stosowną kartę wyrobiłem. Pozmieniało się to nasze życie przez wirusa, zmuszeni zostaliśmy do zmiany naszych przyzwyczajeń i nawyków, zrezygnowania z niektórych przyjemności i rozrywek i przeorganizowania naszych planów. Ale zaznaczam i mocno podkreślam, to wszystko dla naszego i naszych najbliższych dobra. Musi to w pełni dotrzeć do naszych głów. Trzymajmy się więc razem, ale zdalnie. Wspierajmy nawzajem, dostrzegając przy tym wokół siebie ludzi, którzy szczególnie teraz potrzebują takiego wsparcia. Mamy telefony i Internet, to naprawdę świetne narzędzia, aby nie narażając siebie, nieść pomoc innym.