Jak dożyć setki

Nie będzie to wcale rozprawa o długowieczności czy metodach jej osiągnięcia, bo takowych, skutecznych na 100 % sposobów raczej brak. Przeciwnie, chciałbym zwrócić uwagę na to co przeszkadza nam dożywać sędziwego wieku. Ale nie mam zamiaru wymieniać tu żadnych szkodliwych stresów, nałogów i złych przyzwyczajeń, które tak bardzo skutecznie człowiecze życie skracają. O co więc chodzi?

Ano o to, że wraz z upływem lat dopadają ludzi różne przypadłości i schorzenia, które tak życie im „umilają”, że nie bardzo chce się osiągać ten „wiekowy” wiek. Mnie np. dopadła ostatnio rwa kulszowa. Co to za paskudztwo wie ten tylko kto osobiście go doświadczył. U każdego bowiem schorzenie to przebiega inaczej. Ja spotkałem się już z tak różnymi (także lekarskimi) opiniami na temat sposobów leczenia i długości trwania tego cholerstwa, że naprawdę można się załamać. No bo jak słyszy się w jednym gabinecie, że już po czterech – pięciu dniach zażywania zaordynowanych lekarstw powinno się poprawić , a w innym, że nawet przy stosowaniu zastrzyków, choroba ta może trwać nawet do czterech miesięcy, to człowiekowi nie tylko ręce opadają. Rwa kulszowa bowiem prawie całkowicie człowieka unieruchamia, generując przy tym niesamowity ból. Gdy człowiek czegoś takiego doświadcza, to naturalnym jest, że wypytuje kogoś kto coś takiego już miał, jak sobie z tym radzić. Pytałem i ja. Znajomy, który to schorzenie ma ale jest już na schyłkowym jego etapie, dokładnie wszystkie jego „przyjemności” mi opisał, stwierdzając na końcu (jak w tytule): a jak z tym dożyć setki to nie wiem. Ja też tego sobie nie wyobrażam. Wprawdzie aż takim optymistą nie jestem i w „setkę” nie celuję, ale gdyby mi przyszło dłuższy czas z tym żyć – a podobno odnotowano już rwę trwającą aż 9 m-cy – to nie wiem jak bym sobie poradził. Po tym, trochę przydługim wprowadzeniu, pora przejść do bardziej ogólnych stwierdzeń. Otóż większość z nas nie zastanawia się nad dolą ludzi chorych i cierpiących, nie pomyśli nawet jak im pomóc w codziennym życiu. Powszechnym stało się przekonanie, że od opieki nad ludźmi chorymi bądź przez chorobę niedołężnymi, są hospicja i „opieka społeczna”. Myślą tak nie tylko ludzie obcy w stosunku do chorych ale często i własna rodzina. Tak jest najłatwiej i najwygodniej – zamknąć chorego w murach lecznicy lub placówki opiekuńczej i po kłopocie. Odczucia tak potraktowanego człowieka zupełnie się nie liczą. Co gorsza, w podobny też sposób traktuje się ludzi starszych, którzy z racji wieku są już mniej sprawni fizycznie i którym trudności sprawiają nawet najprostsze życiowe czynności. Gdzieś zapodziała się sąsiedzka życzliwość, zwykła ludzka troska i zainteresowanie dolą innego człowieka. Egoizm i pilnowanie tylko własnych spraw są najważniejsze. A wystarczyłoby od czasu do czasu zapytać tylko o samopoczucie, pomóc w zakupach czy załatwieniu drobnych spraw. To niewiele albo i nic nie kosztuje, a daje innym naprawdę wiele dobrego. Przecież każdy z nas może kiedyś zachorować lub stać się, potrzebującym pomocy  niedołężnym człowiekiem – warto o tym pamiętać.